Frank Sieraal
diaken
T 033 – 472 94 38
E jfrcsieraal@kpnmail.nl
(vrij op dinsdag en woensdag)
Frank Sieraal (1949) groeide op in Amersfoort, werkte lange tijd bij de PTT en voedde samen met Margriet, zijn echtgenote, vier geadopteerde kinderen op. Hij is sinds 2008 als diaken verbonden aan OLVvA met als bijzondere aandachtspunten het seniorenpastoraat en pastoraat voor mensen met een beperking.
Paplepelkatholiek
Ik ben opgegroeid in de voormalige kosterswoning naast de kerk op ’t Zand (nr. 27). Mijn ouders kregen toestemming van het kerkbestuur om de bovenverdieping te betrekken. Dat betekende dus dat wij boven de ouders van mijn moeder woonden. In die tijd was het beroep van koster een dagtaak, waarbij veel extra handen ook welkom waren. Mijn moeder werd ook ingeschakeld als het om schoonmaken of poetsen ging en ik had in de kerk een gigantische speelplek. Later mocht ik natuurlijk ook meehelpen, bijvoorbeeld als de kerk in sneltreinvaart moest worden omgebouwd voor een derde-, tweede- of eersteklasuitvaart. Die laatste variant betekende dat alle beelden en altaren moesten worden ingepakt in zwarte doeken. Maar er was ook werk tussen de zondagsdiensten door: plaatsengeldkaartjes die op de grond waren terechtgekomen moesten worden verwijderd en “armengeldbakjes” moesten worden verwijderd voor de volgende dienst kon beginnen.
Je kunt het je nu allemaal haast niet meer voorstellen, maar in de pastorie woonden indertijd een pastoor, drie kapelaans, een aalmoezenier, twee huishoudsters en een broeder die speciaal was aangesteld om de tuin te onderhouden.
Ik had op school ook bepaalde voorrechten. Als ik weer eens onverwacht moest misdienen, mocht ik bij de fraters later op school komen en mijn brood op school op eten. Je moest namelijk nuchter zijn als je misdienaar was.
Al met al kun je wel zeggen dat kerk en geloof mij met de paplepel zijn bijgebracht. Ik ben dus een echte paplepelkatholiek.
Hoezo diaken?
Bij het Tweede Vaticaans Concilie werd het oude ambt van diaken (als ondersteuning van de apostelen betreffende liturgie, gebed en diaconie) weer in ere hersteld. Ik had altijd in mijn achterhoofd het idee, dat dat mogelijk iets voor mij zou zijn, als ik zou stoppen met mijn reguliere werk. Tijdens een trip naar Assisië kreeg ik van een collega te horen dat, als ik eventueel aan de diakenopleiding zou willen beginnen, ik niet te lang moest wachten. Ik was indertijd 55 en zou mogelijk te oud kunnen zijn. Ik heb me toen snel in 2004 aangemeld voor de (weekend)opleiding – naast mijn normale werk.
In 2008 heb ik die studie succesvol afgerond en me vervolgens aangeboden aan de bisschop als diaken. Hij stemde toe en gaf me de eerder genoemde aandachtspunten mee. Met de start van de parochie van OLVvA had de parochie er dus een diaken bij, niet verbonden aan één geloofsgemeenschap, maar beschikbaar voor iedereen bij doop- en huwelijksvieringen en begrafenissen. Dat laatste mag overigens iedereen, daar hoef je geen diaken voor te zijn.
Ervaar je nog wel eens problemen met de kerkorganisatie?
Er zijn natuurlijk spelregels waaraan je je dient te houden, maar uiteindelijk gaat het altijd om mensen en zijn er wel eens incidenteel uitzonderingen. Problemen die er soms zijn kunnen we bespreken in een van de drie diakenkringen die het bisdom telt.
Het leukste aan je werk?
Toch wel het contact met mensen. Je mag met hen een stukje van hun levensweg meelopen. Dat je hen kunt begeleiden tijdens belangrijke momenten in hun leven. Wanneer een getrouwd stel van wie ik de huwelijksinzegening heb mogen doen ook weer bij me aanklopt voor de doop van een kind, of als ik na de uitvaart voor de overleden vader ook die van de overleden moeder mag verzorgen. Dat geeft je veel voldoening en stemt je dankbaar.